Beatriz Zabaleta Cestau
Beatriz
Zabaleta Cestau

Edad / Urte: 75 años

Restaurante Beatrizenea
Beatrizenea Jatetxea
Localidad / Herria: Leitza

“Hay que animarse, seguir con ganas, con cariño, con amor. Tengo la suerte de que mi trabajo me ha gustado toda la vida”

Con 14 años Beatriz Zabaleta caminaba cuatro kilómetros desde el caserío familiar hasta Leitza, hasta la papelera Sarrió, donde tuvo su primer trabajo. “Pero me asustaba mucho. Salíamos a las diez de la noche y a esas horas tenía que volver a casa de noche, ¡siendo tan joven!”.

Tres años después el párroco del pueblo le preguntó si quería ir a trabajar a las Ventas de Ultzama: “no dudé, me fui a trabajar a las Ventas con Felisa Goñi, su padre Anastasio y su madre Constancia, gran cocinera. Felisa tenía 26 años y yo 17… y ahí me quedé doce años. Me sentía encantada, a gusto. Tenían vacas, ovejas, cerdos, se servían comidas e hicieron también una gasolinera y después lo reformaron… Ahora está precioso”.

De allí se casó (en 1975) y se marchó a Arruatzu “donde nacieron mis tres hijos, pero mi marido falleció a los cuatro años de casarnos y volví a Leitza. Salió un bar a subasta (Oialde) y, como a mí me tiraba mucho la hostelería, lo cogí y estuve veintidós años. Pero el alquiler subía y subía… y acabé dejándolo, quedándome como un pájaro sin alas”.

Beatriz Zabaleta

Regresó a Ventas de Ultzama. “Felisa tenía varios nietos y yo disfrutaba con todos ellos, pero quería hacer mi propio bar restaurante en la bajera de casa y aunque mis hijos no querían, al ver que si no lo abría me iba a quedar en las Ventas, al final hicimos la obra, abrimos el bar y llevo ya dieciocho años”.

Con sus setenta y cinco años no piensa en retirarse: “Pienso seguir, aunque (se ríe) el día de jubilarme esté más cerca que lejos. Estoy a gusto en mi casa, con mis clientes y mis cosas”. Como dice, “hay que animarse, seguir con ganas, con cariño, con amor. Tengo la suerte de que mi trabajo me ha gustado toda la vida”.

Por Beatrizenea pasa mucha gente, “antes más del pueblo pero ahora también vienen muchos turistas”, y su oferta apenas ha variado en todos estos años: menestra de verduras, sopa, alubias, ajoarriero, estofado de toro, pollo de caserío…

Beatriz solo se queja de una cosa: “Ahora es más difícil encontrar gente para trabajar, es un trabajo de mucha dedicación y de horas. Yo abro a las ocho de la mañana y cierro… no hay hora”.

“Animatu egin behar da, gogoz jarraitu, maitasunez. Zorionez, nire lana bizitza osoan gustatu zait”

14 urterekin Beatriz Zabaleta lau kilometro ibiltzen zen familiaren baserritik Leitzaraino, Sarrió paper frabrikaraino, eta han izan zuen lehen lana. “Baina oso beldurtuta nengoen. Gaueko hamarretan ateratzen ginen, eta ordu horietan gauez itzuli behar izaten nuen etxera, hain gaztea izanik!”.

Hiru urte geroago herriko erretoreak galdetu zion ea Ultzamako Bentetara lanera joan nahi zuen: “ez nuen zalantzarik izan, Bentetara joan nintzen lanera Felisa Goñirekin, Anastasio aitarekin eta Constancia amarekin, sukaldari handiarekin. Felisak 26 urte zituen eta nik 17… eta hor geratu nintzen hamabi urte. Pozik nengoen, gustura. Behiak, ardiak, txerriak zituzten, janaria zerbitzatzen zuten eta gasolindegi bat ere egin zuten, eta ondoren berritu egin zuten… Orain oso polita dago”.

Handik ezkondu zen (1975ean) eta Arruatzura joan zen.” Han jaio ziren nire hiru seme-alabak, baina senarra ezkondu eta lau urtera hil zen, eta Leitzara itzuli nintzen. Taberna bat atera zen enkantera (Oialde) eta, niri ostalaritzak asko gustatzen zitzaidan, hartu nuen eta hogeita bi urtez egon nintzen. Baina alokairua gora eta gora zihoan…. eta azkenean utzi egin nuen, hegalik gabeko txori bat bezala geratuz”.

Ultzamako Bentetara itzuli zen. “Felisak biloba batzuk zituen eta nik haiekin guztiekin gozatzen nuen, baina neure taberna egin nahi nuen etxeko etxabean, eta nire seme-alabek nahi ez bazuten ere, irekitzen ez banuen Bentetan geratuko nintzela ikusita, azkenean obra egin genuen, taberna ireki genuen eta hemezortzi urte daramatzat”.

Hirurogeita hamabost urterekin ez du erretiratzeko asmorik: “Jarraituko dut, nahiz eta (barre egiten du) erretiroa hartzeko eguna urrun baino hurbilago egon. Gustura nago nire etxean, nire bezeroekin eta nire gauzekin”. Esan bezala, “animatu egin behar da, gogoz jarraitu, maitasunez. Zorionez, nire lana bizitza osoan gustatu zait”.

Beatrizeneatik jende asko pasatzen da, “lehen herrikoak gehiago, baina orain turista asko etortzen dira”, eta bere eskaintza ia ez da aldatu urte hauetan guztietan: barazki menestra, zopa, babarrunak, ajoarrieroa, zezen erregosia, baserriko oilaskoa…

Beatriz gauza bakarraz kexatzen da: “Orain zailagoa da lanerako jendea aurkitzea, dedikazio eta ordu askoko lana da. Goizeko zortzietan irekitzen dut eta ixten dut… ez dago ordurik”.