Lorea y Haizea
Lorea
Luzuriaga Badiola

Edad / Urte: 48 años

Haizea
Luzuriaga Badiola

Edad / Urte: 43 años

Donamariako Benta
Localidad / Herria: Donamaria

“Si nuestros padres no hubieran montado un restaurante seguramente no hubiéramos sido hosteleras. Tuvimos la oportunidad de cambiar de oficio y decidimos que esta profesión es la que nos gusta, no se nos ocurriría trabajar en nada más.”

Hace 32 años Imanol Luzuriaga y Elixabete Badiola decidieron dejar Donosti y sus trabajos para ir al campo a vivir. Vieron un caserío con dos ríos y un jardín y pensaron que este sería el punto donde empezar una nueva vida. “Nosotras teníamos entonces dieciséis y once años, nos vinimos toda la familia a vivir a Donamaría y abrimos un restaurante”.

Nunca se habían dedicado a la hostelería pero “por el carácter de mis padres, que habían viajado bastante y eran bastante abiertos a probar nuevas cosas y conocer nuevos productos, decidieron que su propuesta tenía que ser diferente, con producto local pero una cocina innovadora hecha con cariño. Y funcionó, porque aquí seguimos”.

El relevo generacional se hizo de forma natural. “Desde pequeñas ayudábamos; bueno, era más que ayudar porque poníamos todas las ganas y horas para hacerlo bien”.

Donamariako-Benta

Cuando tocó estudiar Lorea se decantó por el turismo y Haizea por la cocina. “Yo –Lorea- me vine aquí nada más estudiar, con veintitrés años, y Haizea estudió cocina con Luis Irizar, trabajó en Barcelona e Ibiza y volvió para hacerse cargo de la cocina”.

Pero no basta con formarse: “Hemos seguido con el mismo cariño, eso y las ganas de hacerlo bien son importantes; pero somos profesionales, nos hemos preparado y estamos en el día a día para no despistarnos en cómo llevar un negocio. Trabajamos las RRSS, la página web, el producto local… y seguir nuestra línea. Es un proceso de aprendizaje continuo”.

Hablando de mujeres cuentan que “mi madre siempre recuerda que los proveedores preguntaban por el hombre de a la casa, ahora no. Aquí somos cinco mujeres y un hombre y desde luego nosotras nos sentimos igual que cualquier otra persona”.

¿Los peros? “Los horarios hacen que sacrifiques muchas cosas, como la vida social. Y luego cuando tienes hijos los fines de semana no estamos; pero la hostelería ha cambiado y ahora sólo abrimos de noche los sábados, con lo que tenemos tiempo entre semana para compensar, por ejemplo, el no ir al partido de fútbol del sábado. Hoy tenemos la suerte de conciliar mejor, tenemos más calidad de vida”.

No sólo han cambiado los horarios, también el público. “Por las redes Sociales ha llegado mucha gente joven y con la pandemia hemos notado que sube gente de La Ribera. Además, estamos notando que las personas jubiladas vienen ahora entre semana, igual porque se sienten más seguras que en fin de semana”.

 

“Gure gurasoek jatetxe bat eduki izan ez balute, seguruenik ez ginatekeen ostalariak izango. Ofizioz aldatzeko aukera izan genuen, eta lanbide hau gustatzen zaigula erabaki genuen, ez zitzaigun beste ezertan lan egitea bururatuko”

Duela 32 urte Imanol Luzuriagak eta Elixabete Badiolak Donostiatik alde egitea erabaki zuten. Baserri bat ikusi zuten, bi ibai eta lorategi batekin, eta pentsatu zuten hau izango zela bizitza berri bat hasteko tokia. “Garai hartan hamasei eta hamaika urte genituen, familia osoa etorri ginen Donamariara bizitzera eta jatetxe bat ireki genuen”.

Inoiz ez ziren ostalaritzan aritu, baina “nire gurasoen izaeragatik, nahikoa bidaiatu baitzuten eta nahiko irekiak baitziren gauza berriak probatzeko eta produktu berriak ezagutzeko, erabaki zuten beren proposamenak desberdina izan behar zuela, bertako produktuekin baina maitasunez egindako sukaldaritza berritzailearekin. Eta funtzionatu zuen, hemen jarraitzen dugulako”.

Belaunaldien arteko erreleboa modu naturalean egin zen. “Txikitatik laguntzen genuen; beno, laguntzea baino gehiago zen, gogo eta ordu guztiak jartzen genituelako ondo egiteko”.

Ikasketetan, Loreak turismoaren alde egin zuen eta Haizeak sukaldearen alde. “Ni — Lorea — ikasi bezain laster etorri nintzen hona, hogeita hiru urterekin, eta Haizeak Luis Irizarrekin ikasi zuen sukaldaritza, Bartzelonan eta Ibizan lan egin zuen eta sukaldaritzaz arduratzeko itzuli zen”.

Baina ez da nahikoa prestakuntza jasotzea: “Maitasun berarekin jarraitu dugu, hori eta ondo egiteko gogoa garrantzitsuak dira; baina profesionalak gara, prestatu gara eta egunerokoan gaude negozio bat nola eraman ez nahasteko. RRSSak lantzen ditugu, web orria, tokiko produktua… eta gure ildoari jarraitu. Etengabeko ikaskuntza prozesu bat da”.

Emakumeei buruz ari garela, “nire amak beti gogoratzen du hornitzaileek etxeko gizonaz galdetzen zutela, orain ez. Hemen bost emakume eta gizon bat gara eta, jakina, gu beste edozein pertsona bezala sentitzen gara”.

Eragozpenak? “Ordutegiek gauza asko sakrifikatzea eragiten dute, gizarte bizitza, adibidez. Eta asteburuetan haurrak dituzunean ez gaude; baina ostalaritza aldatu egin da, eta orain larunbatetan bakarrik irekitzen dugu gauez; beraz, astegunetan, adibidez, larunbateko futbol partidara ez joatea konpentsatzeko denbora izaten dugu. Gaur hobeto uztartzeko zortea dugu, bizi kalitate handiagoa dugu”.

Ordutegiak ez ezik, publikoa ere aldatu da. “Sare Sozialetatik jende gazte asko iritsi da, eta pandemiarekin Erriberako jendea igotzen ari dela nabaritu dugu. Gainera, nabaritzen ari gara”.